Verslag ckv nr 1 Fotografie
De man die de workshop fotografie aan ons heeft gegeven heet Paul Bekkers. Hij heeft een passie voor sport en voor sportfotografie. Veel foto's die hij maakt zijn daarom gemaakt van mensen die sporten. Zelf fotograferen is niet de enige passie van hem. Het geeft hem ook veel plezier om zijn enthousiasme en zijn ervaringen in de fotografie te delen met anderen. Vanuit deze tweede passie is Paul Bekkers docent aan de Fotovakschool, geeft voor Canon workshops en organiseert hij fotocursussen en workshops. Hij heeft het er met ons uitgebreid over gehad hoe het licht in een foto het mooiste is, en dat is doordat het licht van verschillende kanten kan komen. Het belangrijkste in de foto is dat je het model of het voorwerp dat op de foto staat goed belicht. Ook heeft hij het gehad over de verschillende camerastandpunten. Hij is twee keer bij ons geweest om de workshop te geven. De workshop werd gegeven op het Maaslandcollege. Zelf fotograferen is niet de enige passie van Paul Bekkers.
Paul Bekkers maakt zijn fotografie heel gevarieerd, hij maakt onder andere glamourfoto’s, artistieke foto’s, portretfoto’s, foto’s met bodypaint en ook nog zwangerschapsfoto’s. Hij heeft zelfs nog iets leukers gedaan, namelijk een onderwaterfotoshoot. Zo kun je zien dat Paul Bekkers van veel verschillende soorten foto’s houdt.
Paul Bekkers probeert met zijn bijzondere technische en artistieke kwaliteiten, zijn foto's tot leven te brengen. Dat doet hij door middel van belichting en achtergronden. Daardoor weet hij zijn foto-object te vangen in een aansprekend beeld. Hij maakt realistisch, en soms een beetje gemanipuleerd werk. Hij bewerkt de foto's liever niet, behalve als de mensen die hij heeft gefotografeerd daarom vragen. Dan zal hij de foto’s zo bewerken, dat de modellen die erop staan er tevreden over zijn. Ook fotografeert hij soms bekende mensen. Zo heeft hij bijvoorbeeld met een fotoreportage gemaakt met Gerard Joling en Adje . Deze foto's zijn gebruikt in een tijdschrift.
Hij maakt gebruik van verschillende brandpuntsafstanden. Hij heeft ons laten zien dat er een verschil wanneer je van dichtbij een foto maakt en van veraf, en wat er dan verandert in de achtergrond van de foto. Als je van dichtbij fotografeert doe je dat met een groothoek. Als je van grote afstand fotografeert doe je dat met een telelens, dan is de achtergrond waziger. Ook heeft hij verteld over verschillende perspectieven zoals bijvoorbeeld kikkerperspectief. Hij heeft het liefst dat er een rustige achtergrond is, als hij dan iets zou moeten bewerken is dat ook makkelijker. Want als je een drukke achtergrond hebt dan is het moeilijker om te bewerken. Paul Bekkers maakt veel gebruik van licht in een foto. Hij laat het licht van de zijkanten komen of van boven en bijna nooit licht van onder want dat ziet er eng uit zegt hij. Je kunt zelf bepalen wat je op de foto wilt hebben. Een foto is goed als deze laat zien wat je wilt laten zien en de aandacht trekt van de mensen die er naar kijken. Hij vindt het zonder fotoshoppen ook gewoon mooi. Maar als de mensen iets bewerkt willen hebben aan hun foto, dan doet hij dat. Hij maakt vooral foto's van mensen die sporten laten zien. Het doel van zijn workshop is dat hij ons meer wil leren over hoe je goede foto's kunt maken.
Mijn mening over de fotografie workshop van Paul Bekkers is dat ik het een goede en duidelijke workshop vond. Zelf hou ik ook wel van foto’s maken en door deze workshop weet ik nu hoe ik betere foto’s moet maken. Ik heb er veel van geleerd over hoe je met de camera om moet gaan, en hoe je mooiere foto's kunt maken. Paul Bekkers doet dat vooral door de juiste belichting te gebruiken en een bijpassende achtergrond. Nu weet ik zelf ook meer over hoe ik een betere foto moet maken. We hebben zelf ook mogen oefenen met foto’s maken, dan moesten we goed letten op wat hij gezegd en uitgelegd had. Met het maken van foto's tijdens de workshop hebben we geoefend met licht en brandpuntsafstand. Als je zelf foto's maakt kom je erachter dat het toch best lastig is om alles zo precies in te stellen dat het licht goed valt. Ook valt het niet mee om alles op de foto te krijgen dat je op de foto wilt hebben. Door wat Paul Bekkers heeft gezegd ga je wel meer letten op hoe je de foto gaat maken. Want als je kijkt hoe dat hij de foto's heeft gemaakt, zie je dat hij daar veel tijd aan besteed heeft om dat zo voor elkaar te krijgen. Door deze workshop weet ik nou ook meer over hoe ik foto's er beter uit kan laten zien. Ook weet ik waar je het licht wel, en het licht niet vandaan moet laten komen. En dat als je verder weg gaat staan en dan inzoomt, de persoon of het voorwerp dat op de voorgrond staat duidelijk wordt en de achtergrond erachter waziger wordt. Door middel van dit te doen kun je precies zien wat je wel en wat je niet scherp op de foto wou zetten.
De foto's die hij zelf maakt vind ik mooi en door het gebruik van veel licht kun je beter zien waar het echt om gaat in de foto. Ook maakt hij de foto's mooi door speciale effecten te gebruiken. Zijn foto's lijken ook echt, en niet bewerkt. Ik vind het wel apart en goed van hem dat hij de foto’s eigenlijk expres niet wilt bewerken, hij wil met zijn werk laten zien dat bewerken niet altijd nodig is om een goede foto te maken. Maar als hij de foto’s toch moet bewerken als de modellen dat willen dan weet hij de foto’s zo te bewerken dat het lijkt of alles net echt is. Als ik zou moeten kiezen welke soort foto’s die hij maakt ik het mooiste vind, dan zal ik kiezen voor de glamourfoto’s. Want ik vind dat hij de modellen heel mooi fotografeert, en sommige zijn close-up foto’s, en daar hou ik wel van.
Nikki Sanders, H4C
Verslag ckv nr 2 Museum Jan Cunen
We zijn met school naar het Museum Jan Cunen geweest. Daar hebben we verschillende schilderijen bekeken van Gerco de Ruijter. En hij had zelfs ook nog een filmpje gemaakt. Er hangen veel van zijn schilderijen in het Museum Jan Cunen. Gerco de Ruijter vindt dat kunst een onderwerp moet hebben. Hij fotografeert het landschap vanuit een onverwachte hoek, namelijk van bovenaf. Toen hij dat voor de eerste keer deed, aan het begin van zijn carrière, had hij een camera vastgemaakt aan een duif. Die duif ging dan vliegen en dan werden er foto's gemaakt. Daarna besloot hij om zijn camera aan een vlieger of hengel te bevestigen. Hij maakte daarmee analoge foto's, zonder door de lens te kijken, vanaf tien tot honderd meter hoogte.
Hij heeft niet alleen met zijn eigen camera foto's gemaakt, hij heeft ook foto's gemaakt met behulp van Google Earth. Hij heeft drie werken met cirkelirrigatie gemaakt vanuit een centrale sproeier. Dat heeft hij gemaakt via Google Earth. Dit resulteert in foto's in vierkant formaat, waarin de horizon ontbreekt en bovenkant en onderkant inwisselbaar zijn. Hij heeft niet alleen in Nederland gefotografeerd. Hij heeft ook fotoseries gemaakt van landschappen in New Mexico en de Verenigde Staten.
De foto's van Gerco de Ruijter zijn meestal abstract, dat betekent dat het niet in een keer duidelijk is wat er op de foto staat. Als hij een landschap fotografeert, vraagt hij zichzelf af in hoeverre je een landschap abstract kunt maken terwijl het nog steeds op een landschap lijkt. Toch lijken de foto's, ondanks dat ze een gefotografeerde werkelijkheid laten zien, abstract. Naast het maken van foto's heeft hij ook een filmpje gemaakt. Dat filmpje heet 'playground' en gaat over Amerikaanse rugbyvelden. Hij heeft heel veel foto's gemaakt, en die allemaal snel achter elkaar afgespeeld.
Mijn mening is dat ik het wel origineel vind dat Gerco de Ruijter foto's maakt met behulp van een vlieger. Zijn foto's zijn wel abstract en daar hou ik niet zo van. De meeste foto's van hem zijn erg abstract, dus dan is het moeilijk te zien waar de foto nou eigenlijk over gaat. Dat vind ik wat minder mooi.
De foto die hier te zien is sprak mij het meeste aan. Ik vond het heel apart hoe hij deze foto heeft gemaakt, maar eigenlijk heeft hij er niet zoveel aan gedaan. Hij heeft alleen zijn camera vastgemaakt aan een vlieger. Maar doordat deze foto abstract is, is het moeilijk te zien wat het voorstelt. Je ziet nog helemaal niet wat het is, maar als je er lang genoeg en goed naar gaat kijken lukt het wel. Het is een stuk land dat helemaal overdekt is met plastic. Daardoor zie je niet meer goed dat het een landschap is, dus wordt het weer een abstracte foto. Het is moeilijk om uit een abstracte foto te halen wat er nou op het schilderij te zien is, soms lukt dat echt niet. Daarom hou ik ook niet zo van abstracte schilderijen, ik wil zien wat er op de foto staat en waar het om gaat. Dat zie je bij dit soort foto's niet echt, vind ik.
Nikki Sanders, H4C
Verslag CKV nr 4, film Django
De titel van de film is 'Django'. De regisseur is Sergio Corbucci. Enkele hoofdrolspelers zijn: Franco Nero, José Bódalo, Loredana Nusciak en Eduardo Fajardo. Ik heb de film in 'de Muzelinck' op 19 december 2014 gekeken. Daar zijn we met alle klassen van Havo 4 heen geweest.
Hieronder staat een recensie van de film.
Alle verwachtingen worden ingelost
'Alle verwachtingen die je kunt hebben worden zo'n beetje ingelost: het acteerwerk is van bijzonder grote klasse, de actie bloederig en spectaculair en de dialogen zorgen, zoals het hoort bij Tarantino, voor veel vermaak. Tot slot zorgen de geweldige acteurs voor heerlijke confrontaties. Het enige smetje op deze nagenoeg perfecte film zijn de flashbacks, die het verhaal onnodig ophouden.'
Remco de Weerd
De film speelt zich af in het Zuiden van Amerika. De personen waren verkleed naar wat ze waren. Bijvoorbeeld dat de slaven bijna geen kleren aan hadden. De personen waren niet gegrimeerd. Als er een stukje in de film was dat zich, bijvoorbeeld afspeelde bij de slaven en de bazen van de slaven, dan wist je al dat er iets met de slaven ging gebeuren. Ze werden dan mishandeld. Aan de muziek van de film kon je merken dat er iets zou komen. Als er een spannend muziekje klinkt, dan weet je dat er een spannend stukje komt. Bijvoorbeeld bij het fragment dat de vrouw van Django vastgebonden zit aan een boom en een man erachter staat met een zweep. Er is dan een spannend muziekje, je weet dat hij haar gaat slaan. Ook zijn er geluideffecten in de film. Voorbeelden zijn het schieten van een pistool en het slaan van een zweep op de rug. Het verhaal speelde zich wel op chronologische volgorde af, maar soms zaten er ook een paar flashbacks tussendoor. De scenes waarin er slaven mishandeld worden zijn mij het meest bijgebleven. Ik vind dat echt verschrikkelijk om te zien. Als ze dan daarop inzoomen met de camera ziet het er nog veel erger uit. De stand van de camera is daarbij heel belangrijk. Het genre van de film is drama en western.
Een korte samenvatting van de film: Django is een slaaf, waarvan zijn heftige verleden met zijn vorige eigenaren ervoor zorgt ervoor dat hij oog in oog komt te staan met de Duitse premiejager Dr. King Schultz.
De conflicten in de film zijn vooral dat Django zijn vrouw is kwijtgeraakt en haar wilt vinden.
Django is een van de hoofdpersonages, hij is de getrouwd met Broomhilda. Ze worden uit elkaar gedreven. Django doet er alles aan om haar terug te vinden. De personages zijn verschillend, de ene is een slaaf, de ander een slavenhandelaar en weer een ander is premiejager. Ik heb het meest meegeleefd met Django, omdat hij wordt weggehaald van zijn vrouw. Dat lijkt me heel erg.
De film is vooral bedoeld om het publiek te amuseren, maar het verstrekt ook informatie. Want je weet nu hoe het er aan toe ging met de slaven. De regisseur heeft vooral gebruik gemaakt van goede geluidseffecten.
Mijn verwachting van de film was dat het wel een harde film zou zijn, dat was het ook zeker. Maar er zaten ook mooie delen in de film. Wat het meeste indruk op me heeft gemaakt is dat het er erg aan toe ging met de slaven. Het mishandelen, brandmerken bijvoorbeeld.
Ik vond het toch wel een mooie film. Ik hou er niet van als mensen mishandeld worden in een film, maar er werd wel heel goed geacteerd. Bijvoorbeeld bij het stuk dat ze Django te pakken hebben en dat hij ondersteboven hangt aan een touw, dan willen ze hem gaan mishandelen. Je kon echt meeleven met de personages in de film. Er zaten ook grappige scenes in de film, dat maakte het goed. Als er goed geacteerd wordt in een film dan leef je al automatisch mee, vind ik. Deze acteurs hebben dat in deze film perfect gedaan.
Nikki Sanders H4C
verslag ckv nr 5 Dansvoorstelling Aya
We zijn naar een voorstelling geweest genaamd ‘De eerste keer’. Van de dansgroep Aya. De voorstelling werd gespeeld in theater ‘de Lievekamp’. De voorstelling vond plaats op 24 maart 2015.
Recensie:
Eerste keer is een energieke dansvoorstelling die meer aangrijpt dan de gestileerde stukken van een bekend dansgezelschap zoals het Nederlands Dans Theater (NDT). De dansers mogen dan technisch een stuk minder goed uit de verf komen dan hun bekendere collega’s, ze compenseren dat ruimschoots met geilheid, humor, angst, pijn, stoer zijn en verliefdheid. Om welke heftige emoties het precies gaat, wordt niet altijd duidelijk. Maar wat achterblijft is dat de liefde veel verschillende gevoelens met zich meebrengt.
Hoewel de voorstelling bedoeld is voor jongeren, weet het stuk ook volwassenen te raken.
Door: Desiree Hoving
De voorstelling vond plaats op een vlakkevloertheater. De groep heeft een eigen balletvloer mee. Het decor zag er wel leuk uit, er hing een groot scherm waarop ze ook nog het een en ander lieten zien. De groep reist met een eigen geluidstafel, een vloerlichtset met dimmers, een ophangsysteem, en ze hebben ook hun eigen ophang materialen mee. Maar de dansers hadden niet echt een kostuum aan en ze waren ook niet gegrimeerd. Ze maakten wel goed gebruik van het hele podium, daardoor kreeg het een leuk effect. De muziek was niet live, soms waren het echte liedjes waarin er mensen zongen, maar alleen instrumenten die je hoorden.
Het dansen zelf was goed verdeeld. De ene keer was er iemand die een solo had, maar er waren ook stukken waarin ze in groepen dansten. Ze maakte dan ook gelijke bewegingen. De dansgroep bestaat uit 10 dansers en ze wisselden elkaar telkens goed af. Er waren ook enkele dansers die bodysounds maakten.
Het dansgenre van de voorstelling was Breakdance en Hiphop. Het gaat om een verhalende dans, want aan het begin van de voorstelling werd er een verhaaltje vooraf verteld, zo wist je al waar het om ging. Het thema was dat ze de eerste keer verliefd werden, je kon dat merken aan hoe ze dansten en hoe ze met elkaar omgingen. Je kan je wel erin meeleven, want je hebt vast wel een keer meegemaakt dat je verliefd was.
De dansgroep wil met jongeren communiceren over onderwerpen die hen aangaan. Doordat de dansers zich kwetsbaar opstellen en direct interacteren met het publiek bereiken ze daarmee werkelijke emotie. De muziek draagt er goed aan bij, dan is leuker om naar te kijken en trekt het meer je aandacht.
Toen ik naar de voorstelling ging verwachte ik wel dat het over de liefde ging. Ik dacht dat ze dan heel rustig gingen dansen, en ballet bijvoorbeeld. Maar dat was niet zo, want er zaten heel veel verschillende soorten dans in. Het heeft indruk op me gemaakt omdat dit onderwerp ook van mijn leeftijd is. Maar uiteindelijk vond ik de voorstelling niet zo leuk. Ik vond wel dat de dansers goed konden dansen, maar hoe ze soms dansten vond ik dan weer niet zo mooi. Ik vond het verhaal dat er in zat niet zo duidelijk, want soms wist je niet waar het over ging in de voorstelling.
Nikki Sanders, H4C
Verslag ckv nr 6 Mauritshuis in Den Haag.
Met mijn klas en andere Havo klassen zijn we naar het Mauritshuis in Den Haag geweest. Je kon voor een rondleiding door het museum een app instaleren en die app gaf je dan een rondleiding, op die app kreeg je ook vragen over de kunstwerken zodat je er nog meer van te weten kon komen. Ik heb veel schilderijen gezien en er ook foto’s van gemaakt, er waren vier van die schilderijen die mij het meest aanspraken en het meest mijn aandacht trokken. Dat waren Het meisje met de parel, Het puttertje, vaas met bloemen in een venster en de anatomische les van Dr. Nicolaes Tulp.
Het meisje met de parel is een schilderij dat gemaakt is door de schilder Johannes Vermeer. Het schilderij is gemaakt in het jaar 1665. Het meisje met de parel is het beroemdste schilderij van Johannes Vermeer. Het is geen portret, maar een ‘tronie’: een fantasiekop. Tronies beelden een bepaald type of karakter uit, in dit geval een meisje in exotische kledij, met een oosterse tulband en een onwaarschijnlijk groter parel in het oor. Vermeer was de meester van het licht. Hier is dat te zien aan het zachte in het meisjesgezicht en de glimlichtjes op haar vochtige lippen. En aan de glanzende parel.
Ik vind dit een heel mooi schilderij ook al hou ik niet zo van kunst, maar hij heeft dit meisje er heel echt uit laten zien. Het lijkt net een foto. Ik snap dat veel mensen dit een heel mooi schilderij vinden en dat het heel beroemd is. Door het meisje voor een donkere achtergrond te zetten valt ze goed op, want ze heeft een lichte huidskleur. En het lijkt wel een heel gewoon schilderij, maar de parel springt er meteen uit, het trekt meteen je aandacht.
Het puttertje is een schilderij dat gemaakt is door de schilder Carel Fabritius. Het schilderij is gemaakt in het jaar 1654. Op het schilderij zie je een distelvink die zit, met een ketting aan zijn pootje, op zijn voederbakje. Distelvinken waren populair als huisdier, omdat je ze kon leren zelf een miniatuuremmertje water uit een bakje te putten. Vandaar dat ze puttertjes worden genoemd. Dit is één van de weinige werken van Fabritius, die bekend zijn. Hij schilderde het puttertje met duidelijke zichtbare penseelstreken. De vleugel gaf hij aan met dikke gele verf, waar hij met de achterkant van zijn penseel een kras in zette.
Ik vind dit een mooi schilderij omdat het eigenlijk maar heel gewoon is wat hij heeft geschilderd, maar toch heeft hij door middel van de juiste technieken te gebruiken het er heel echt uit laten zien. Het is ook slim dat hij gekozen heeft om een distelvink te schilderen, want die waren in die tijd populair, en dus herkende veel mensen het.
Vaas met bloemen in een venster is een schilderij dat gemaakt is door Ambrosius Bosschaert I. het schilderij is gemaakt in 1618. Het schilderij met een bont boeket van dertig soorten bloemen is een topstuk van Ambrosius Bosschaert. Hij bracht de bloemen nauwkeurig in beeld, zodat ze stuk voor stuk goed te herkennen zijn. Daarmee biedt dit schilderij een overzicht van de mooiste bloemen die Bosschaert kende, waaronder de tulp die destijds in Holland nog zeldzaam was. Bosschaert baseerde zijn boeket op losse studies die hij gedurende het jaar maakte. Zo kon hij een boeket samenstellen van bloemen die in werkelijkheid niet tegelijkertijd bloeien.
Ik vond dit een mooi schilderij omdat hij gebruikt heeft gemaakt van veel verschillende leuke kleuren en dan lijkt het schilderij er al meteen wat vrolijker uit zien. Het was een van de enige schilderijen waarbij ik ook echt zoveel kleur zag. Ook vindt ik het leuk dat hij gekozen heeft om veel verschillende soorten bloemen met verschillende soorten kleuren door elkaar heen te schilderen, dat geeft een leuk effect. Ook al kunnen sommige bloemen niet tegelijkertijd bloeien, in het schilderij zien de bloemen er bij elkaar leuk uit.
Het laatste schilderij dat mij het meest aansprak was De anatomische les van Dr. Nicoleas Tulp. Het schilderij is gemaakt in het jaar 1632. Rembrandt was pas vijfentwintig, toen hij de belangrijke opdracht kreeg om de Amsterdamse chirurgijns te portretteren. Het portret werd besteld naar anleiding van de anatomische les die Dr. Nicolaes Tulp in januari 1632 gaf. Rembrandt beeldde de chirurgijns in actie af, ze kijken allemaal ergens anders naar. De voorstelling krijgt extra dynamiek door het grote licht- donkercontrast. De jonge schilder toonde met dit groepsportret zijn fabelachtige schildertechniek en zijn grote talent om levendige portretten te schilderen.
Ik vond dit schilderij mooi omdat hij ook laat zien wie eigenlijk de belangrijke persoon is en wie de minder belangrijke personen zijn. Op dit schilderij is dat te zien aan de kleding van de mensen op het schilderij. Je ziet dat de man belangrijk is aan zijn zwarte hoed. Ook springt het witte lijk er meteen uit, omdat de mensen op het schilderij donker gekleed zijn. Daardoor trekt het meteen je aandacht. En je ziet dat de andere mensen op het schilderij de leerlingen zijn, want ze kijken aandachtig naar wat de dokter aan het doen is.
Aan het einde van de dag heb ik veel geleerd over de schilderijen en vooral hoe de schilders willen opvallen door middel van het licht goed te verwerken in een schilderij. Het gebouw zelf zag er ook mooi uit. Aan de binnenkant was het verdeeld in heel veel zalen waar je kon gaan kijken. Het was er best druk die dag. Je zag welke schilderijen het meest indrukwekkend waren, want bijvoorbeeld bij het meisje met de parel stonden een heleboel mensen aandachtig te kijken. Er liepen ook veel mensen rond die er werkte, je mocht wel foto’s maken van de schilderijen als je maar geen flits gebruikte. Door de flits kan de kleur van de schilderijen gaan vervagen.
Ik zou het museum wel aanraden aan mensen die van kunst houden, want je ziet er mooie schilderijen die je goed kunt bekijken en door de rondleiding kom je natuurlijk meer over de schilderijen te weten.
Maak jouw eigen website met JouwWeb